مباد جز همه در زیر چتر جنبش تو

مباد جز همه بر تخت ملک آرامت

به پیش تخت تو باذند حلقه اندر گوش

ملوک مشرق و مغرب برسم خدامت

کما نگشای وکش چو ماه و خورشیدت

دویت دارو سلیحی چو تیر و بهرامت

مبند دل بعروس جهان تو از شهوت

اگر چه در سر زلفش هزار دلبندیست

که این جهان مطرا که هست در پی ما

هزار سینه ز مهرش پر آرزومندیست

فرو شکستن این بندگان بجبر و بقهر

کمال سلطنت و قدرت خداوندیست

فراق او ز زمانی هزار روز آرد

افروختگان وصال همی‌گویند:

بلای او ز شبی صد هزار سال کند

سرای پرده وصلت کشید روز نواخت

ندای غیب به جان تو می‌رسد پیوست

که پای در نه و کوتاه کن ز دنیی دست

هزار بادیه در پیش بیش داری تو

تو این چنین ز شراب غرور ماندی مست

جهان پلی است بدان سوی جه که هر ساعت

[...]

نترسد آن که بر افتادگان نبخشاید

که گر ز پای در آید کسش نگیرد دست

هر آن که تخم بدی کشت و چشم نیکی داشت

دماغ بیهده پخت و خیال باطل بست

ز گوش پنبه برون آر و داد خلق بده

وگر تو می‌ندهی داد روز دادی هست

ز کار بسته میندیش و دل شکسته مدار

که آب چشمه حیوان درون تاریکی است

همی‌گریختم از مردمان به کوه و به دشت

که از خدای نبودم به آدمی پرداخت

قیاس کن که چه حالم بود در این ساعت

که در طویله نامردمم بباید ساخت

جواب داد ندانم چه بود رویم را

مگر به ماتم حسنم سیاه پوشیده‌ست

شنیده‌ام که در این روزها کهن پیری

خیال بست به پیرانه سر که گیرد جفت

بخواست دخترکی خوبروی گوهر نام

چو درج گوهرش از چشم مردمان بنهفت

چنان که رسم عروسی بود تماشا بود

ولی به حملهٔ اوّل عصای شیخ بخفت

کمان کشید و نزد بر هدف که نتوان دوخت

مگر به خامهٔ فولاد جامهٔ هنگفت

به دوستان گله آغاز کرد و حجت ساخت

که خان و مان من این شوخ دیده پاک برفت