یکی حقیقت واحد بود وجود بسیط

که گاه روح شمارندش و گهی بدن است

چو ره درست روی گو بمان که گم شدگان

چه سود ازین که چنین می‌روند چابک و چست

ز سرّ عشق خبر نیست پیر کنعان را

که دل نداده به طفلی که غیر فرزند است

اگر به شهد نوازد وگر به زهر کُشَد

به غیر خوان عطایش حواله گاهی نیست

به طفل مکب خود نشمرد فلاطون را

کسی که در فن اشراق عشق استاد است

ز نیک و بد ز چه رنجیم چون که می‌دانیم

که هرچه بر سر ما می‌رود مشیت اوست

سرشک ریزم از آن روز به دیده نمناک

که بود دست تو فیاض در حیات و ممات

خبر برای زلیخا رسید با سرعت

که ای بزرگ خواتین حجله عصمت

به گریه گفت که ای روسیاه کم فرصت

مکش حسین مرا لحظه‌ای بده مهلت

کزین معامله ترسم که حضرت عزت

کشد قلم ز غضب بر جریده رحمت

کلیم گفت که ای برج اختر رفعت

به امت تو نمی‌باشد آنقدر طاقت

شنید چون سخن وی پیمبر رحمت

به ام‌سلمه بفرمود تا کند خلوت

جهان ز پرتو او جمله غرق در نعمت

زمانه را شده اسباب رحمت و برکت

به گفت بهر ورود تو ای فلک رتبت

بدم مباشر اسباب زینت جنت

جواب داد که ای پیک حضرت عزت

غم دگر به دلم نیست جز غم امت

به آستانه آن مهتر آسمان رفعت

نهاد مدت چندی سر از پی خدمت

همیشه لشگر اندوه بر دلش می‌تافت

به یاد زینب مظلومه نرد غم می‌باخت

ببین به نیزه اعدا به خاطر ناشاد

ببین به نیزه سر اکبرش که پرخون‌ست

پس از ظهور نبوت که شافع امت

ز مکه کرد به یثرب به امر حق هجرت

ولی هزار شکر جای نان نمی‌گیرد

هزار شعر و غزل پیش گرده حیران است