نمود عرض که ای مظهر صفات خدا

مراست نامه‌ای از نزد دختر صغرا

بگو به اکبر یوسف جمال مه سیما

بیا مرا ز مدینه ببر به کرب و بلا

همین پسر که تو بینی بود عزیز خدا

که کرده است حق او را شفیع روز جزا

برای تعزیه این پسر به هفت سما

بهر سمائی هفتاد منبر است بپا

به خاطرش مگر آمد ز ظهر عاشورا

که گشته خسته حسینش ز کوشش اعدا

ز اهل بادیه هر کس که بود در هر جا

ز برگ وی همه بردند از برای شفا

فتاد زلزله بر ساکنان ارض و سما

که کشته شد شه لب‌تشنگان به کرببلا

هنوز بود ز جدم ببر لباس عزا

که خون‌جگر شدم از داغ مادر زهرا

بزرگوار خدایا به حق آل عبا

به حق خون شهیدان دشت کربلا بلا

شده است (صامت) دلخسته همچو نی به نوا

که هست در دل وی آرزوی کرب و بلا

روایت است که چون از جهان حبیب خدا

مسافر سفر قرب لیله الاسری

به جبرئیل بفرمود سید دو سرا

مرا چگونه نهادی در این زمان تنها

جواب داد نبی کی امین وحی خدا

گذشت زین همه‌ام عقده ز دل بگشا

شکست بعد نبی حرمت کلام الله

چو قلب عترت پاکش به دشت کرب و بلا

روایت است چنین از شفیعه دو سرا

جناب فاطمه ام‌الائمه النجبا

کسی به غیر ابی‌العاصی که و تنها

دگر نبد به مدینه ز جمله اسرا

دریغ و درد که اینجا دل رسول خدا

به دست آمد و بشکسته شد به کرببلا

زهم گشود دو انگشت خویش شیر خدا

به پشت گردن خالد نهاد او ز قفا

کجاست راکبت ای مرکب نکوسیما

علی اکبر من کرده در کجا ماوی

لباس نو همه بر تن ز اطلس دیبا

به کف خضاب چو کف الخضیب بسته تما