ز ری سوی همدان رخت بست و بار گشاد

یگانه راد تقی‌زادهٔ بزرگ‌نهاد

زبان شدم ز زبان تمام تا گویم

به پیشگاه تو پیغام جمع تا افراد

خوش آمدی ز خوش آمد گذشته همه کس

[...]

مرا صغیر تخلص به‌جا بود که سه چیز

مراد دارم و هستم از این تخلص شاد

در اول اینکه به عهد صغارتم ایزد

زبان به گفتن اشعار جان‌فَزا بگشاد

به دوم اینکه نگیرند اکابرم خرده

[...]

ببین بدیده عبرت در این خراب آباد

به باد رفته سریرکی و کلاه قباد

ندید کام در این حجله هرکه شد داماد

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

خنک دلی که ز قید هوس بود آزاد

به خوابگاه رضا آرمیده خرم و شاد

چو قسمت تو نه کم گردد از غم و نه زیاد

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

جوانکِ فُکُلی‌ای، به شیطنت استاد!

دو سال در پی این دختر جوان افتاد

که تو ز خوبی شیرین شدی و من فرهاد

تو کام من بده و من ترا نمایم شاد

(پیرمرد):درون خاک، مرا دختری جوان افتاد

برای آنکه جوانی شود دو روزی شاد!

(من): بر آن جوانکِ ناپاک‌روح لعنت باد،

خدای داند هرگه از او نمایم یاد:

درست روزی، کآن شهریار اعلان داد

یگانه دختر ناکام من، ز مادر زاد

تمام مردم، دلشاد مرگ استبداد

من از دو مسئله خوشحال و خرم و دلشاد

چه گویمت من ازین انقلابِ بدبنیاد!

که شد وسیله‌ای از بهر دسته‌ای شیّاد!

چه مردمان خرابی، شدند از آن آباد!

گر انقلاب بُد این، زنده باد استبداد