در این قصیده که گفتم من اقتفا کردم

باوستاد لبیبی که سیدالشعراست

بر آن طریق بنا کردم این قصیده که گفت:

«سخن که نظم کنند آن درست باید و راست »

سخن که نظم دهند آن درست باید و راست

طریق نظم درست اندر این زمانه جزاست

سخن که من بنگارم به نظم اگر دگری

به نثر خوب گزارد چنان گزارد راست

ز حسن خالی دارم ز لفظ ناقص پاک

[...]

بنظم و نثر کسی را گر افتخار سزاست

مرا سزاست که امروز نظم و نثر مراست

گهی چو مرد پریسای گونه گونه صور

همی نماید زیر نگینه لبلاب

بجز عمود گران نیست روز و شب خورشش

شگفت نیست ازو گر شکمش کاواک است

دگر نخواهم گفتن همی ثنا و غزل

که رفت یکسره بازار و قیمت سرواد

ایا نیاز بمن ساز و مر مرا مگذار

که ناز کردن معشوق دلگداز بود

برون شدند سحرگه ز خانه مهمانانش

زهارها شده پر گوه و خایه‌ها شده غر

قیاس . . . ش چگونه کنم بیا و بگوی

ایا گذشته بشعر از بیانی و بوالحر

اگر ندانی بندیش تا چگونه بود

که سبزه خورده بفاژد بهار گه اشتر

ایا ز بیم زبانم نَژَند گشته و هاژ

کجا شد آن همه دعوی کجا شد آن همه ژاژ

ز . . . گیرد . . . تو فروزیب همی

چو بوستان که فروزان شود به سرو و به ناژ

یکی مؤاجر بیشرم و ناخوشی که ترا

هزار بار خرانبار بیش کرد عسس

چو بینی آن خر بدبخت را ملامت نیست

که بر سکیزد چون من فرو سپوزم بیش

چنان بدانم من جای غلغلیجگهش

کجا بمالش اول فتد بخنده خریش

ز خشم دندان بگذارد بر . . . خواهر

همی کشید چو درویش دامن فرغیش