همه شب دلیران ایران و چین

در آرایش رزم بودند و کین

بدش پنجه بر نیزه آهنین

شدی در میان سواران کین

بزد خشت سالارشان را ز زین

فکند و به ایرانیان گفت هین

مرا شادمان داشت فغفور چین

بر او کردم اندر جهان آفرین

به ایرانیان گفت گردان چین

هراسیده اند از شما روز کین

بیآمد بی آگاهی شاه چین

کمین کرد و آگه نبود از کمین

ز بس نعل پاشیده بر دشت کین

زره داشت پوشیده گفتی زمین

به قلب اندر استاده فغفور چین

به گردان لشکر همی گفت هین

شد افکنده چندان ز گردان چین

که بیش از گیا کشته بد بر زمین

گرفتند گردان ایران و چین

کمان های زنبوری و چرخ کین

چو آمد سوی کاخ فغفور چین

ابا این بسنده دلیران کین

به بتخانه ای بود فغفور چین

نهاده سر از پیش بت بر زمین

ز جندان و از گنج فغفور چین

ز تاراج آن بوم و بر همچنین

ده و شش هزار اسپ نو کرده زین

همه زیر برگستوان های چین

دو صد باز و افزون ز سیصد خشین

صد و شصت طغرل همه به گزین

به خون بداندیش ز الماس کین

بشستم همه بوم ماچین و چین

دگر چارصد دست زربفت چین

گزید آنچه پوشیدی از به گزین

ز رنگین سپرها چنان بد زمین

کجا چرخ در چرخ دیبای چین

ببخشود یکسر به فغفور چین

یکی کرسی نغز دادش جز این

مهانی که بودند با او به چین

سزا هدیه ها داد نو هم چنین