در و دشت و که دید زاندازه بیش

رم گور و آهو و غژغا و میش

پیاده چو دیوار بر پای پیش

سواران درآمد شد از جای خویش

وگر خیل بدخواه از آن تو بیش

توجایی گزین تنگ بر گرد خویش

ور از رزمگه کاهل آیند پیش

بود حمله‌هاشان نه بر جای خویش

چو پیل دونده یکی گاو میش

همی تاخت خیلی در افکنده پیش

چنان پیکری را نهادند پیش

پرستیدنش ره گرفتند و کیش

نگر نیک و بد تا چه کردی ز پیش

بیابی همان باز پاداش خویش

ز هر تحفه چندانش آورد پیش

که هم چین شدش خوار و هم گنج خویش

قبا و کلاه گهربفت خویش

دگر هدیه هر چیز در گنج بیش

به بزم و به خوان هم بدان رسم پیش

همی زیست در ره چو در شهر خویش

برون از در کوشک از جای خویش

چو نزدیک شد رفت ده گام پیش

نهاد اندر آوردگه پای پیش

سپه را فرو داشت بر جای خویش

گرفتش دم اسپ و از جای خویش

برآورد و بنداخت سی گام پیش

سپهدار گفت ای بد زشت کیش

خوی بد چنین آورد کار پیش

بر او سام بر کتف کوبال خویش

زره از پس و گرز و خفتانش پیش

می و یوز خلعت ز بالای خویش

فرستادم اینک به آیین به پیش

سر مه چو آمد نریمانش پیش

بسی هدیه بخشیدش از گنج خویش