چو خسرو ز دریا به خشکی رسید

نگه کرد هامون جهان را بدید

ز لشکر یکی نامور برگزید

که گفتار هر کس بداند شنید

چو خسرو به نزدیک کشتی رسید

فرود آمد و بادبان برکشید

سپهدار لشکر به خشکی کشید

ببستند کشتی و هامون بدید

ز اشکش پذیرفت شاه آنچه دید

و زآن نامداران یکی برگزید

چو از دور کیخسرو آمد پدید

سوار سرفراز چترش کشید

وز آنجا به شهر بخارا رسید

ز لشکر هوا را همی کس ندید

ز جمشید تا بآفریدون رسید

سپهر و زمین چون تو شاهی ندید

همی گفت شاه آن شگفتی که دید

به دریا در و نامداران شنید

نه کس چون تو اندر جهان شاه دید

نه این داستان گوش هر کس شنید

پر از بیم دل یک به یک پرامید

برفتند با جامه‌های سپید

جز از نیک‌نامی نباید گزید

بباید چمید و بباید چرید

بپیچید و ز او خویشتن درکشید

به دریا درون جست و شد ناپدید

چو هوم آن سر و تاج شاهان بدید

بر ایشان به داد آفرین گسترید

به آب اندرست این زمان ناپدید

پی او ز گیتی بباید برید

به دژخیم فرمود تا برکشید

ز رخ پرده شوم را بردرید

ز خشکی چو بانگ برادر شنید

بر او بدتر آمد ز مرگ آنچه دید

چو یزدان پرستنده او را بدید

چنان نوحهٔ زار ایشان شنید

سپهر بلند ار فراوان کشید

همان پردهٔ رازها بردرید

ز خون لعل شد ریش و موی سپید

برادرش گشت از جهان ناامید