بیآمد یکی پیر کافور موی

ز پس باز شد کودکی خوب روی

دهی بُد به راه اردیه نام اوی

یکی بیشه گردش پر از رنگ و بوی

نماینده بر گنبد تیزپوی

دو پیکر تو گوئی چو زرینه گوی

بدو گفت رو همچنین راهجوی

ز من هر چه دیدی به شاهت بگوی

بپخت و بیاورد پیشش نهاد

بخورد و بر شاه شد بامداد

بسان کهی جانور تیزپوی

چو کوهی خروشنده کوهی بر اوی

دژم گفتش افریقی جنگجوی

که رو خیره سر پهلوان را بگوی

وز این کودکان گر دلش کینه جوی

ببریم سرشان همه پیش اوی

چو گاوی یکی جانور تیزپوی

ز دریا کنار آمدی نزد اوی

که تا هر که مرغی بدی آب جوی

برش تاختندی به آواز اوی

به یک رنگ هر کوه بر گرد اوی

هم از رنگش استاده آبی به جوی

هر آن غمگنی کآمدی نزد اوی

شدی شاد کآن گل گرفتی به بوی

برد هر کسی جامه بافد از اوی

چو آتش دهد تاب و چون مشک بوی

هر آن کس کز آن گل گرفتی به بوی

شدی مست و خواب اوفتادی بر اوی

نکو مرد از گفت خوبست و خوی

چو شاخ از گل و میوه باشد نکوی

ز دانا سزد پرسش و جست و جوی

کسی کاو نداند نپرسند از اوی

کنیفیست این تن که با رنگ و بوی

بدو هر چه بدهی بگنداند اوی

چو چشمی است بیننده و راهجوی

که دادار را دید شاید در اوی

قدم کرد چوگان و در زخم اوی

ز میدان عمرم به سر برد گوی

جهان کِشته‌زاری‌ست با رنگ و بوی

در او عمر ما آب و ما کشت اوی