تو آنچ از پیمبر رسیدت به گوش

به فرمان بجای آر آنرا بکوش

مهش مشک سای و شکر می فروش

دور نرگس کمانش ،دو گل درع پوش

نکردی پسند ایچ کس را به هوش

همیداشتی راز این روز گوش

همه طوق دار و همه حُله پوش

به شمشاد مشک و به بیجاده نوش

بسش آفرین خواند بر فر و هوش

به یادش یکی جام می کرد نوش

گرفتش سمن چین و پولاد جوش

دو بادام اشک و دو مرجان خروش

به مه برشد از عاج مهره خروش

جهان آمد از نای رویین به جوش

نه پیدا بُد از خون تن رزم کوش

که پولاد پوشست یا لعل پوش

سرند از کران دید دیوی به جوش

به زیر اژدهایی پلنگینه پوش

ز بس کز نوا بود در چرخ جوش

همی زهره مر ماه را گفت نوش

چو سیل از شکنج و چو آتش ز جوش

چو برق از درخش و چورعد از خروش

از آن مرز برخاست هرسو خروش

ز نظاره کوه و درآمد به جوش

ز کوس و تبیره برآمد خروش

جهان شد پر از رامش و نای و نوش

چو نزدش بوی بسته‌کن چشم‌وگوش

برو جز به نرمی زبانی مکوش

زره گرد برخاست وز شهر جوش

ز مهره فغان وز تبیره خروش

هوا گفتی از عکس شد زرپوش

زمین سیم شد پاک و آمد به جوش

یکی کودک نو رسیدست زوش

هنوزش نگشتست گل مشک پوش

به هر حمله کانگیخته بُد ز جوش

به شادیش جامی همی کرد نوش

هزار دگر پیل پولاد پوش

ابا چل‌هزار از یل رزم کوش

ز خنجر چو آتش بر انگیخت جوش

ز خون دشت کُه کرد مصقول پوش