چو بیدار شد رستم تیزچنگ

جهان دید بر شیر تاریک و تنگ

بشد بر پی میش و تیغش به چنگ

گرفته به دست دگر پالهنگ

گذارت بران نره دیوان جنگ

همه رزم را ساخته چون پلنگ

بریشان تو پیروز باشی به جنگ

کنون یک زمان کرد باید درنگ

ناستاد کس پیش او در به جنگ

نجستند با او یکی نام و ننگ

بباید یکی مرد با هوش و سنگ

کجا باز داند شتاب از درنگ

بدان خنده اندر بیفشارد چنگ

ببردش رگ از دست وز روی رنگ

بپرسید پرسیدنی چون پلنگ

دژم روی زانپس بدو داد چنگ

ترا آشتی بهتر آید ز جنگ

فراخی مکن بر دل خویش تنگ

به یک هفته با ویژگان می به چنگ

به مازندران کرد زان پس درنگ

شه بربرستان بیاراست جنگ

زمانه دگرگونه‌تر شد به رنگ

به مشکین کمند اندرآویخت چنگ

به فندق‌گلان را بخون داد رنگ

نه مردی بود چاره جستن به جنگ

نرفتن به رسم دلاور پلنگ

سوی راه دریا بیامد به جنگ

که بر خشک بر بود ره با درنگ

ببایست تا گاهش آمد به جنگ

نبد روزگار سکون و درنگ

ز زخم تبرزین و از بس ترنگ

همی موج خون خاست از دشت جنگ

یکی چاره سازد بیاید بجنگ

کند دشت نخچیر بر یوز تنگ

چنین گفت با نامداران جنگ

که ما را کنون نیست جای درنگ

می و گرز یک زخم و میدان جنگ

جز از تو کسی را نیامد به چنگ

چنین لشکری سرفرازان جنگ

همه نیزه و تیغ هندی به چنگ