سپه را سپهدار فرهنگ بود

از آن تیغ فرهنگ بی‌رنگ بود

دو روز و دو شب همچنین جنگ بود

جهان بر هژبرافکنان تنگ بود

گشودند چون دیده فرهنگ بود

که با فر و نیروی هوشنگ بود

برادر ورا نام کورنگ بود

که پیوسته در کینه و جنگ بود

یکی را به زانوش فرسنگ بود

زمین و زمان بر تنش تنگ بود

مرا دوش از آن لب بسی رنگ بود

ولی چشم تو بر سر جنگ بود

شبی کز چمن نالهٔ مرغ خاست

دلم را به کوی تو آهنگ بود

طلب کردمی ز آن دهن کام خویش

[...]

به تری ازان رویش آهنگ بود

که میدان خشکی بر او تنگ بود

بر او چو جولانش آهنگ بود

چه سوراخ سوزان جهان تنگ بود

میان دو لشکر دو فرسنگ بود

زمین از سواران کین تنگ بود

رسید او به جائی که ره تنگ بود

بسی شاخه، در راه آونگ بود