پدر مرد و پوران به امید گنج

به کاویدن دشت بردند رنج

به یاد که در این سرای سپنج

کشی بار این‌ درد و اندوه‌ و رنج‌‌؟

مبندید دل در سرای سپنج

که پایان آن نسبت جز درد و رنج

بگفتا کشیدم بسی درد و رنج

کنون یافتم این چنین خوب گنج

شب، این وحشت و درد و کابوس و رنج

سحرگاه، آن آتش و آن شکنج

نمیسوختم گر، ز گرما و رنج

نمیدادم، ای دوست، از دست گنج