دو جوی روان از دهانش ز خلم

دو خرمن زده بر دو چشمش ز خیم

بهارست همواره هر روزیم

به منکر فراوان، به معروف کم

مکن خویشتن از ره راست گم

که خود را به دوزخ بری بافدم

از ابر اندر آمد به هنگام نم

جهان شد به کردار باغ ارم

چنان بد که بودند روزی به هم

سخن رفت هر گونه از بیش و کم

بدو گفت مهتر به روی دژم

که بر گوی تا از که دیدی ستم

پس آن دختران جهاندار جم

به نرگس گل سرخ را داده نم

که با دختران جهاندار جم

نشیند زند رای بر بیش و کم

سزد گر بمانیم هر دو دژم

کزین سان پدر کرد بر ما ستم

شب و روز بودند با او به هم

زدندی همی رای بر بیش و کم

وز آن پس به چشم و به روی دژم

به ابرو ز خشم اندر آورد خم

دو نرگس دژم و دو ابرو به خم

ستون دو ابرو چو سیمین قلم

ده انگشت برسان سیمین قلم

برو کرده از غالیه صدرقم

کمند از رهی بستد و داد خم

بیفگند خوار و نزد ایچ دم

بدانگه که لوح آفرید و قلم

بزد بر همه بودنیها رقم

اگرچه دلم دید چندین ستم

نیارم زدن جز به فرمانت دم

دو گوهر چو آب و چو آتش به هم

برآمیخته باشد از بن ستم

فرستاده را داد چندی درم

بدو گفت خیره مزن هیچ دم

فرو برد سرو سهی داد خم

به نرگس گل سرخ را داد نم

سیه مژه بر نرگسان دژم

فرو خوابنید و نزد هیچ دم