بدین سوی پریدم مگر سرنوشت

چنین بد که بینی تو روی بهشت

نبیند روان تو روی بهشت

که ایزد تو از بهر دوزخ سرشت

سپهدار کفر اندر آمد به دشت

به هرسوی آن سوی پهنه، یکسر بگشت

چو سرها ز تنها همه دور گشت

شمردندشان بود هفتاد و هشت

بدید انکه مطبخ چو باغ بهشت

شده پر ز حوران مینو سرشت

بفرمود: بد مریم خوش سرشت

دگر آسیه جفت فرعون زشت

که شد کشته با تیر و زوبین و خشت

سر نوجوانان خرم بهشت

بیاراست اهریمن بد سرشت

به چشم شما اینچنین کار زشت

الا هیچ دانید ای قوم زشت

که بهر شما دست هاتان چه کشت؟

چو دید از بد اندیش آن کار زشت

بشد خشمگین، بیمش ازدل بهشت

سپردم به تو از بد بدکنشت

همی تا در آیند اندر بهشت

برای تو سبط نبی را بکشت

ندارد به جز باد از تو به مشت

به کلکی ز فولا د با خون نوشت

به دیوار، کای مردم بد سرشت

دگر ره چو زان کار لختی گذشت

همان دست غیبی پدیدار گشت

ز دروازه رفتم برون چون به دشت

از انبوه مردم سرم خیره گشت

بگفتا بران کاو چنین کس بکشت

نباشد روا غیر زخم درشت

مسلمانی این نیست ایمرد زشت

بدین کیش خندند اهل کنشت

ز من تا به داوود هفتاد پشت

گذشته است در این جهان درشت

شب دوش عیسای مینو سرشت

مرا داده بد مژده سوی بهشت

بگفت ای شهان دیار بهشت

نیاتان نخواند و نه هرگز نوشت