ندانست کاین‌دیوکش‌زدبه‌مشت

هم‌اندر زمانش‌بدان مشت کشت

ره داورستان پر انبوه گشت

چو خونی ‌سوی‌ داورستان گذشت

ولیکن عوان بداندیش زشت

پدیداست‌تاخودچه‌داردسرشت

به هرگوشه‌ای از پی توشه گشت

بر آن گوشهٔ شوم ناگه گذشت

پیاپی بدان دست و پای درشت

زند بر سر و مغز بیچاره مشت

بجستند از آن رزمگاه درشت

به انطاکی و شام دادند پشت

در آن دل مپندار پندار زشت

که‌ دست «‌اریس‌» اندر آن‌ مهر کشت

فرشته درآمد چراغی به مشت

روان شد به دعوتگه زردهشت

دو رو دارد این گیتی گوژبشت

یکی‌روی از آن نرم و دیگر درشت

در این ماجرا، گفتگو شد درشت

به دشنام پیوست و آخر به مشت

گذشته اگر خوب اگر بد، گذشت

وز آینده کس نیز واقف نگشت

درین یکدم ار بد کنی یا که زشت

زمانه به‌نام تو خواهد نوشت

تو ای بارور تود فرخ سرشت

چه‌ خوش کرده‌ای اندرین کار زشت‌؟

چنین گفت در گات‌ها زردهشت

که بر دیو ریمن نمایید پشت

به نیکو منشت و گوشت و کنشت

بیارای خود را چو خرم بهشت

به «‌بهمن‌» کنی جامه‌ها نوبرشت

پرستش کنی روز «‌اردی‌بهشت‌»

چنین‌اند شاهانِ نیکو سرشت

که سازند دنیا چو باغ بهشت

چو یک چند روزی بَرین برگذشت

همه لشگر ماد آماده گشت

سکاها که دارند خوئی درشت

بتیر افکنی همچنان خارپشت

بزد کوس و لشکر برآمد زدشت

تو گفتی جهان سر بسر تیره گشت