سپه پیش دار و بنه باز پس

ز گرد بنه گرد بسیار کس

نیارست بودن در آن دشت کس

نشستند یک روزه ره باز پس

ز چندان سپه نیست بر جای کس

مگر خیمه ای چند بر پای و بس

بر انگیخت تند ابرش زودرس

همی زد چپ و راست وز پیش و پس

سپاهش نبود از وی آگاه کس

که هرکس غم خویش دانست بس

ز تو بی بهاتر کجا خواست کس

که ببریده پیشی و بدریده پس

ز هر دو سپه خاست بانگ جرس

طلایه همی گشت بر پیش و پس

خدای جهان کردگارست و بس

که بر ما توانا جز او نیست کس

ز خویشان و از ویژگان هفت کس

بدندی ز پیرامنش پیش و پس

چو آید شب آتش مسوزید کس

نه آواز باید نه بانگ جرس

برش نیز یک هفته نگذاشت کس

به بادفرهش بد همین کرد بس

بی اندرز هرگز مباشید کس

ببینید هر کار را پیش و پس

جز ایزد ندادستم این تاج کس

سپاس از جهان بر من او راست بس

اگر چند باشند بسیار کس

گوا نزد داور دو آرند و بس

که و دشت پر کشته بد پیش و پس

چنین تا شب از رزم ناسود کس

دو دستی همی کوفت از پیش و پس

نیارست با زخمش استاد کس

ز دل جز به یزدان منازید کس

همه نیک و بد زو شناسید و بس

به گیتی بهشت ار ندیدست کس

بهشتی پر از دانش اینست و بس