چو بگذشت بر سر مرا سال سی

فراز آمدم رنج و انده بسی

به ویژه مرآنان که در پارسی

سخن ها به جا مانده زایشان بسی

دعا کرد درحق ایشان بسی

سوی خرگه خویش شد هرکسی

سخن های شایسته گفتا بسی

نپذرفت گفتار او را کسی

همین شه او را نباشد کسی

بکشتید یاران او را بسی

زده تکیه بر نیزه ی بیکسی

پی کشتنش نیزه داران بسی

بدیدیم ما نامداران بسی

ندیدیم با فره ی این کسی

نهد سر به پایش زن بی کسی

زند چنگ بردامنش نورسی

بر یزید خون ها به ناحق بسی

ندارید پروا ز قتل کسی

به جایی ز گیتی که چشم کسی

ببینندش ار باز جوید بسی

ثواب طوافش فزون ش بسی

زطوف خدا خانه از هر کسی

گنه دارم فزونتر از هر کسی

ولیکن تو را دوست دارم بسی

از این زندگی، مرگ بهتر بسی

که افتد به ما چشم هر ناکسی

شگفت آیدم از شکیبش بسی

ندارد چنین بردباری کسی

بگفتا بلی خوانده باشم بسی

چو من نیست دانا به آن هر کسی

بگفتند او را خوش آید بسی

گرش بوی خوش هدیه آرد کسی

کنون برگذشته است از شب بسی

سپارش ز مردان به دست کسی

چرا زان بزرگان نیارد کسی

که کردند بر شه ستم ها بسی؟

زکردار تو در شگفتم بسی

زنیکان گریزان نباشد کسی

هم آثار پیدا نبودی بسی

خطوط کهن را نخواندی کسی