یکایک برآمد ز جای نشست

گرفت آن گران کرسی زر به دست

یکی پند گویم ترا من درست

دل از مهر گیتی ببایدت شست

میان را به زناز خونین ببست

فکند آتش اندر سرای نشست

یکایک بران رایشان شد درست

کزان روی شان چاره بایست جست

مگر کان درختی کزین کین برست

به آب دو دیده توانیم شست

درختی که از کین ایرج برست

به خون برگ و بارش بخواهیم شست

فریدونش فرمود تا برنشست

ببوسید و بسترد رویش به دست

و زان پس به شمشیر یازیم دست

کنم سر به سر کشور و مرز پست

منم کم‌ترین بنده یزدان پرست

از آن پس که آوردمت باز دست

منوچهر فرمود تا برنشست

مر آن پاک‌دل گرد خسرو پرست

ز زابلستان تا بدان روی بست

به نوّی نوشتند عهدی درست

اگرتان ببیند چنین گل بدست

کند بر زمین‌تان هم آنگاه پست

گرفت آن زمان دست دستان به دست

برفتند هر دو به کردار مست

فرستادهٔ زال باشد درست

ازو آگهی جست باید نخست

ولیکن چو پیمان چنین بد نخست

بهانه نشاید به بیداد جست

در کاخ بر خویشتن بر ببست

از اندیشگان شد به کردار مست

بدان کو مرا دید و بامن نشست

به پیمان گرفتیم دستش بدست

وزین بندگان سپهبدپرست

ازین تاج و این خسروانی نشست

چو بشنید مهراب بر پای جست

نهاد از بر دست شمشیر دست

چو این دید سیندخت برپای جست

کمر کرد بر گردگاهش دو دست