همی هر کسی مردم خویش جست

یکی کشته برد و یکی مرده شست

تو گفتی که هر یک عروسیست مست

نوان و آستینها فشانان به دست

به خواری کشد چون به مهرت ببست

به پای افکند چون کشیدت به دست

از آن پس نریمان چو شد چیره دست

پس از رزم در بزم و شادی نشست

بیاورد بالای تا بر نشست

پیاده همی شد رکیبش به دست

دو صد خوان ز زر وز جزع و جمست

وز آلتش خروار تیرست و شست

پر از نقره صندوق تیرست و شست

ز زرش همه قفل و زنجیر بست

نگارید نام خدای از نخست

که بی نام او دین نیاید درست

به هر شاه بر باژ کردم نخست

جز از کام شه کس نیارست جست

کنیزان دوشیزه تیرست و شست

به رخ هر یک آرایش بت پرست

ز یزدان شمر نیک و بدها درست

که گردون یکی ناتوان همچو تست

بگویش گناه از تو آمد نخست

که فرمان ما داشتی خوار و سست

نخستین گرفتند بر خوان نشست

پس از آن گه به بگماز بردند دست

هزار از بزرگان خسرو پرست

تکوک بلورین و بالغ به دست

بر او باژ و ساو همه چین نخست

نبشت و ستد عهدی از وی درست

جهان از دو حرف آمدست از نخست

سخن کم زد و حرف ناید درست

عماری بیاراست با مهد شست

کنیزک دو صد جام و مجمر به دست

کنون گویی آگه نی ام ز آن درست

همه کس شناسند کآن نزد تست

چو دیوار بر برف سازی نخست

نگون زود گردد به بنیاد سست

طلایه بزد بر طلایه نخست

به خون هر سوی غرقه شد بوم و رست