همه رخت زر دوز کرده ببر

نهاده بسرشان کله­های زر

همه مردمان جامها پر ز زر

سر دستشان بود در رهگذر

بگنجور گوئید تا گنج زر

جواهر ز هر گونه گونه گهر

یکی گفت خوش باد آهوی نر

که از آن همه شادی آمد به بر

چو کامپویه بشنید خود این خبر

که مه مهر او کرده عزم صفر

هم از تختخواب و ز کرسی زر

ز چیزی که بد در خور تاجور

بگفتا شدم شاد از این خبر

کنم دیده روشن بروی پسر

خشایار بوسید دست پدر

پدر گفت خوش آمدی از سفر

بسر ریختندش ز زرو گهر

ز یاقوت و از سکه های دگر

سپس خوان سالار آمد ز در

بنزد شهنشه فرو برد سر

هم از مرغ بریان و ماهی نر

هم از کبک و دراج و مرغ دگر

دریغا از آن شاه نیکو گُهَر

دریغا از آن سرور با هنر

که فردا شود خاک من سر بسر

گل کوزه اندر کف کوزه‌گر

علی ولی صهر خیرالبشر

خداوند دین حیدر حیه در

نه چون مدت عمرت آید به سر

بگویند ای کاش از این زودتر

ز لعل و ز یاقوت و در و گهر

ز گنج فراوان ز سیم و ز زر

رخ ما شده زرد: زین باد زرد

ازین باد شد، خاک، ما را به سر

بسی قتل و غارت نمایند بر

مر آن مردمی را که دارند زر

یکی بیرق شیر و خورشید نر

بباید شدن هادی ما نه زر

به او می ندارند، هرگز نظر

بدین جرم، کورا نباشد ضرر!