چو زان گونه دیدند بر خاک سر

دریده برو جامه و خسته بر

به کشتی گرفتن نهادند سر

گرفتند هر دو دوال کمر

پیامی ز من پیش کاووس بر

بگویش که مارا چه آمد به سر

نکوهش فراوان کند زال زر

همان نیز رودابهٔ پرهنر

یکی زود سازد یکی دیرتر

سرانجام بر مرگ باشد گذر

گشادند گردان سراسر کمر

همه پیش تابوت بر خاک سر

ازو میخ برکند و بگشاد سر

کفن زو جدا کرد پیش پدر

همه کاخ تابوت بد سر به سر

غنوده بصندوق در شیر نر

به تو داد یک روز نوبت پدر

سزد گر ترا نوبت آید بسر

چنین داد پاسخ که ما را پدر

بزد دوش بگذاشتم بوم و بر

هنرها بیاموختش سر به سر

بسی رنج برداشت و آمد به بر

ز اسپ و پرستنده و سیم و زر

ز مهر و ز تخت و کلاه و کمر

بهشتم بفرمود تا تاج زر

ز گوهر درافشان کلاه و کمر

چنین خواندندش همی پیشتر

که خوانی ورا ماوراء النهر بر

گمانی چنان برد کاو را پدر

پژوهد همی تا چه دارد به سر

بگفت این و غمگین برون شد به در

ز گفتار او بود آسیمه سر

در گنج بگشاد و چندان گهر

ز دیبای زربفت و زرین کمر

دو کودک بران گونه بر طشت زر

فگنده به خواری و خسته جگر

چو خستو نیاید میانش به ار

ببرید و این دانم آیین و فر

سیاوش بیامد به پیش پدر

یکی خود زرین نهاده به سر