ازین پس پیمبر نباشد دگر

به آخر زمان مهدی آید به در

بدو داد شاهی ز رویِ هنر

بدین بیکران گونه‌گون جانور

محمّد مهِ جود و چرخِ هنر

سمعیل حصّی مر او را پدر

کنون ز ابر دریای معنی گهر

ببارم ، گل دانش آرم به بر

دو صف سرو بن دید و آبی و ناز

زده نغز دکانی از هر کنار

گشاد و جهان کرد ازو پرشکر

مه مهرروی و بت سیمبر

سپاهی به مردی نماید هنر

بود پادشازادگان را گهر

چو بیدست و چون عود تن را گهر

می آتش که پیدا کندشان هنر

نهان گر کند شاه نام و گهر

نماند نهان زیب شاهیّ و فَر

تو تا ایدری شاد زی غم مخور

که چون تو شدی باز نایی دگر

مه نو در آمد به چرخ هنر

زمین شد برومند و کان پرگهر

شه از گنج دادش بسی سیم و زر

هم از فرش و دیبا و مشک و گهر

دو مشکین کمان از شکن کرد پر

ببارید صد نوک پیکان ز دُر

به خوبی پریّ و ، به پاکی هنر

به پیکر سروش و ، به چهره پدر

شهان پاک با یاره و طوقِ زر

همان پهلوانان به زرّین کمر

ازو هر پشیزه چو گیلی سپر

نه آهن نه آتش برو کارگر

که تا زین دلیران ایران، هنر

ببیند چو گردند با یکدگر

بینداخت ده تیر هر ده ز بر

چو زنجیر پیوست بر یکدگر

همه کام تیغ و همه دم کمر

همه سر سنان و همه تن سپر

تو دِه بنده را زورمندی و فرّ

که از بنده بی تو نیاید هنر