ز بیدادگر شاه و ز لشکرش

و زان رسم‌های بد اندر خورش

برآید به دست تو هوش پدرش

از آن درد گردد پر از کینه سرش

چو بر خواند کاوه همه محضرش

سبک سوی پیران آن کشورش

فرو ریخت آب از مژه مادرش

همی‌خواند با خون دل داورش

همه شهر یکسر پر از لشکرش

کمربستگان صف زده بر درش

همان مهتران از همه کشور‌ش

بدان خرمی صف زده بر درش

بدان تیز زهرآبگون خنجرش

همی‌کرد چاک آن کیانی برش

تبیره ببردند و پیل از درش

ببستند آذین به هر کشورش

ز شاه آفریدون و از لشکرش

ز گردان جنگی و از کشورش

حمایل یکی دشنه اندر برش

ز یاقوت سرخ افسری بر سرش

اگر تاب گیرد سوی مادرش

زگفت پراگنده گردد سرش

گمانم چنان بد که سندان سرش

که شد دوخته مغز تا مغفرش

سدیگر زدم بر میان زفرش

برآمد همی جوی خون از جگرش

ز کار منوچهر و از لشکرش

ز گردان و سالار و از کشورش

همی آتش افروزد از گوهرش

همی مغز پیلان بساید سرش

بیامد چو شیر ژیان مادرش

همی خواست کندن به دندان سرش

گسست و به خاک اندر آمد سرش

سواران گرفتند گرد اندرش

ز پند و خرد گر بگردد سرش

پشیمانی آید ز گیتی برش

دو دست اندر آورد و زد بر سرش

همان تیز دندان به پشت اندرش

سیم ره به خواب اندر آمد سرش

ز ببر بیان داشت پوشش برش