همه چیز زیر و خرد از برست

جز ایزد که او از خرد برترست

کجا خورد آن مرغ از آن گوهرست

خورش نیز هر چند افزونترست

ز دو رویه دشمن ندانم برست

نه پیداست کاختر کرا یاورست

ز تن جای ناخن به یک سو برست

دل اندر میانست کاو مهترست

سپاهی چنین رزم ساز ایدرست

ز پس بیست چندین دگر لشکرست

نریمان یل مژدگان آورست

که مر شاه را بنده کهترست

بزرگیست در بلخ بامی سرست

مرا نیز در تخمه هم گوهرست

که آن شه که بر شهر کابل سرست

ز خویشان ضحاک بدگوهرست

جهان خانه دیو بد پیکرست

سرایی پرآشوب و درد سرست

از آن تخم هر کشت کآمد درست

ز خون خورد آب و برش مرگ رست

هر آن سر که او آز را افسرست

به خاک اندرست ار ز مه برترست

نریمان مرا از پسر برترست

چو من رفتم او مر شمارا سرست

بدان ای سپهدار خسروپرست

که غم مر مرا از تو افزونترست

تمامی مردم به مرگ اندرست

کجا با فرشته چو شد هم پرست