سپهبد به فرمانْش سوگند خَورد

چنین گفتش آنگه پرستنده مرد

کجا گردی انگیختی در نبرد

به خون باز بنشاندی آن تیره گرد

چمن صف دم بد دلان باد سرد

روان خون می و چهرها برگ زرد

به زاول گره بخت بربیخت گرد

همه روی برگاشتند از نبرد

ده و گیر برخاست بادار و برد

هوا چون بیابان شد از تیره گرد

ببد تا برآسود و چیزی بخورد

ز لشکر بپرسید پس وز نبرد

جز از کشتگان هر که را نام برد

همه خسته دید از بزرگان و خرد

بد از رنگ خورشید وز خون مرد

همه دشت چون دیبه ی سرخ و زرد

شه کابل آمد دو رخساره زرد

به لشکر بر آن راز پیدا نکرد

بگفت این ولشکر همه گرد کرد

بزد کوس و برخاست صف نبرد

به شبرنگ مه نعل گردون نورد

درآمد برافروخت گرز نبرد

ده و دو هزار از دلیران گرد

گزین کرد و دیگر به اثرط سپرد

همی گفت کابل شه از غم به درد

نباشد چنین تند و خونخواره مرد

بهین گنج او هست داننده مرد

نکوتر سلیحش یلان نبرد

بسی گرد آمیغ خوبان مگرد

که تن سست و جان کم کند روی زرد

به هر جای بی دُر و گوهر مگرد

نه بی اسپ نیک و سلیح نبرد

ز گردت مکن دور مردان مرد

که باشند ایشان حصار نبرد

ازو نیز برخاست مردان مرد

که بُد هریکی لشکری در نبرد

از آن پس به شاهی سپهدار گرد

نشست و به داد و دهش دست برد

تو ای خفته از خواب بیدار گرد

که شد پاک عمرت به خواب و به خَورد