بدیشان چنین گفت کز بخت بد

فراوان همی بر تنم بد رسد

زبان برگشایند هر کس به بد

به هرجای بر من چنان چون سزد

کسی کز پدر کژی و خوی بد

نگیرد ازو بدخویی کی سزد

ز گفتار بدخواه و ز بخت بد

چنین بی‌گنه بر سرم بد رسد

بدو بر بهانه ندارم ببد

گر از من بدو اندکی بد رسد

بران اهرمن نیز نفرین سزد

که پیچد روانت سوی راه بد

نه آوای مرغ و نه هُرّای دد

زمانه زبان بسته از نیک و بد

نبینم همی اختر خویش بد

ندانم چرا بر سرم بد رسد

پدید آید از روی کشور دو دد

که هرکس رسد از بد دد به بد

بیامد به پیش خداوند دد

خداوند هر دانش و نیک و بد

کی نامور دست بر دست زد

بنالید ازان روزگاران بد

هوازی یکی دست بر دست زد

چو دشمن بود گفت فرزند بد

منم پیش رو گر به من بد رسد

بدین کهتران بد نیاید سزد

چو نر اندر آمد یکی تیغ زد

ببد ریگ زیرش به سان بسد

بدو گفت کاکنون گذشتی ز بد

ز تو خوبی و راست گفتن سزد

چنین گفت کاین را نشاید ستد

بد آمد به روی من از راه بد

بران روی دژ بر ستاره بزد

چو پیدا شد از هر دری نیک و بد

چو بیند ترا کی کند شاه بد

خود از شاه کردار بد کی سزد

چه آمد برین تخمه از چشم بد

که بر بدکنش بی‌گمان بد رسد

دو پهلو برآشفته از خشم بد

نخستین ازان بد به زابل رسد