همی رخ بمالید بر تیره خاک

نیایش کنان پیش یزدان پاک

دم مرگ چون آتش هولناک

ندارد ز برنا و فرتوت باک

روانش خرد بود تنْ جانِ پاک

تو گفتی که بهره ندارد ز خاک

چرا دارم از خشم کاووس باک

چه کاووس پیشم چه یک مشت خاک

تن از خوی پر آب و همه کام خاک

زبان گشته از تشنگی چاک چاک

بدو گفت کاووس یزدان پاک

دل بدسگالت کند چاک چاک

همی ریخت خون و همی کند خاک

همه جامهٔ خسروی کرد چاک

مهان جهان جامه کردند چاک

به ابر اندر آمد سر گرد و خاک

سرش تنگ بگرفت و یک پوشه چاک

بداد و نبود آگه از شرم و باک

بزد دست و جامه بدرید پاک

به ناخن دو رخ را همی کرد چاک

چو پیش پدر شد سیاووش پاک

نه دود و نه آتش نه گرد و نه خاک

سیاوش به پیش جهاندار پاک

بیامد بمالید رخ را به خاک

ببوسید گرسیوز از دور خاک

رخش پر ز شرم و دلش پر ز باک

از ایران زمین بسپرد تیره خاک

بشوید دل از کینه و جنگ پاک

ز خاکیم و باید شدن زیر خاک

همه جای ترسست و تیمار و باک

ز تیغش دو فرسنگ تا بوم خاک

همه گرد بر گرد خاکش مغاک

همه شب بپیچید تا روز پاک

چو شب جامهٔ قیرگون کرد چاک

ز خورشید تابنده تا تیره‌خاک

گذر نیست از داد یزدان پاک

بریزید خونش بران گرم خاک

ممانید دیر و مدارید باک

به پیش پدر شد پر از درد و باک

خروشان به سر بر همی ریخت خاک