اگر چه زمستی‌ست عصیان ما

نسازد ولی با خرد جان ما

روی گر به در از گلستان ما

برون رفت خواهد زتن جان ما

نبود این چنین رای و پیمان ما

که مانیم بر جای و یاران ما

چو ازگنگ بگذشت یکران ما

شد آن مرز و بوم نوین زان ما

کشد بی سبب او جوانان ما

بآتش بسوزد دل و جان ما

بگفتا ز عهد نیاکان ما

کسی کر بگوید که مهمان ما

بود منتی نیک برجان ما

که چون پورشاه است مهمان ما

بسی شاد کردی دل و جان ما

قدم رنجه فرموده ای خوان ما

خدایا تو بستان دگر جان ما

که این کوه تاریک شد خان ما