بر آن بحر یک مثنوی داشتم

که تخم حقایق در او کاشتم

سر از خواب غفلت چو برداشتم

لوای فراست بر افراشتم

به دل تخم غربت نمی‌کاشتم

صدف‌وار، جا در گهر داشتم

اگر سود دنیا غرض داشتم

وگر از طمع دانه می کاشتم

بهر لفظ دلکش که بنگاشتم

درین نامه پاس ادب داشتم

از آن انجمن روی برکاشتم

سوی یاوران گام برداشتم

ستم برشما کی روا داشتم؟

کجا دل به آزار بگماشتم؟

نه جز سوی تو دیده بگماشتم

به بی رای تو گام برداشتم

که من زین جهان چشم برداشتم

لبان بستم و مژه برکاشتم

هرآن سیم کاندر میان داشتم

زکف دادم و روی برکاشتم