یکی را به زخم ار به رنج و نیاز

یکی را به زهر ار به درد و گداز

درفش و سپه دادش و پیل و ساز

فرستادش از بهر کین پیشباز

گریزنده را تا به کابل فراز

سنان از قفا هیچ نگسست باز

بزد کوس و با لشکر و پیل و ساز

سه منزل شد از پیش ضحاک باز

دو گلشان به باد از شبه دِرع ساز

دو سٌنبل به میدان گل گوی باز

بدان تا اگر جنگ را روی و ساز

نبینند، آرندش از جنگ باز

چو تاریک غاری دهن پهن و باز

دو یشکش چو شاخ گوزنان دراز

گهی چون سپرها فکندیش باز

گهی همچو جوشن کشیدی فراز

بزرگان ابا اثرط سرفراز

درفش و سپه پیش بردند باز

به گاه فرستش بسیچی مساز

که هست آنچه باید چو آید فراز

رهی‌و اسپ‌و‌ آرایش‌و فرش‌و ساز

ز هر سان که دارد شه سرفراز

مهان پوشش لشکر و خورد و ساز

به هر منزلی پیشت آرند باز

به دریاست این شهر پیوسته باز

گذرگاه کشتیست کآید فراز

چو بشنید کآمد یل سرفراز

برون زد سراپرده و خیمه باز

به پای ایستادی و بُردی نماز

زدی چنگ و رفتی سوی تخت باز

جهان پهلوان مست با کام و ناز

به لشکر گه خویشتن رفت باز

چنین جنگ بد تا شب آمد فراز

چو شب تنگ شد جنگ چیدند باز

نباشد سوی چینه آهنگ باز

نه تیهو سوی گوشت آید فراز

همی خواستم کت بود پیش باز

نبد کش زمانه نیامد فراز

همی بود با سروران از فراز

که تا پهلوان چون کند جنگ ساز