رهانندهٔ روز شمار از گداز

دهنده به پول چینود جواز

رسد ز آسمان هر پیمبر فراز

شوند از گس مهدی اندر نماز

نه آن کآید ایدر بماند دراز

نه آنرا که رفت آمدن هست باز

بتی شد تنش از رشک و جانش ز آز

دو دست از امید و دو پای از نیاز

همو عرصه گاهیست شیب و فراز

معلق جهانبانش گسترده باز

همه با تو است ار بجوییش‌باز

نباید کسی تا گشایدت راز

خرد آتشِ تیز و دل بوته ساز

سخن زرِّ کن پاک بر هم گداز

چنانست دادش که ایمن به ناز

بخسبد همی کبک درپّر باز

که را راند خشمش فتد در گداز

که را خواند جودش برست از نیاز

همی هرکه جایی فتد در نیاز

بدین درگه آیند تازان فراز

پژوهش همی کرد و نگشاد راز

چنین تا ز خوان اسپری گشت باز

به هم هر دو منقار برده فراز

چو یاری لب یار گیرد به گاز

چنان این سخن دار در دلت راز

که دلت ار بجوید نیابدش باز

همی خویشتن را به چهر و به ساز

ازاو جز به جنبش ندانست باز

جهان دام داریست نیرنگ ساز

هوای دلش چینه و دام آز

پس از سر یکی بزم کردند باز

به بازیگری می ده و چنگ ساز

یکی سرو سیمین بپرورده ناز

برش مشک و شاخش بریشم نواز

بیامد بَر جم شه سرفراز

ز دور آفرین کرد و بردش نماز

درنگ آور ایدر،همی زی به ناز

بود کاید آن بخت برگشته باز

نبست ایچ دَر داور بی نیاز

کز آن به دری پیش نگشاد باز