ز هوشنگ ماند این سده یادگار

بسی باد چون او دگر شهریار

بسی رنج برد اندر آن روزگار

به افسون و اندیشهٔ بی‌شمار

کشیدندشان خسته و بسته خوار

به جان خواستند آن زمان زینهار

کی نامور دادشان زینهار

بدان تا نهانی کنند آشکار

ز خارا گهر جست یک روزگار

همی کرد از او روشنی خواستار

همان رازها کرد نیز آشکار

جهان را نیامد چنو خواستار

چنین سال سیصد همی رفت کار

ندیدند مرگ اندر آن روزگار

منی چون بپیوست با کردگار

شکست اندر آورد و برگشت کار

یکی مرد بود اندر آن روزگار

ز دشت سواران نیزه گذار

کجا بیور از پهلوانی شمار

بود بر زبان دری ده هزار

چو ضحاک شد بر جهان شهریار

بر او سالیان انجمن شد هزار

کمر بستن و رفتن شاهوار

به چنگ اندرون گُرزهٔ گاوسار

نهانی سخن کردشان آشکار

ز نیک و بد و گردش روزگار

سه روز اندر این کار شد روزگار

سخن کس نیارست کرد آشکار

زند بر سرت گُرزهٔ گاوسار

بگیردت زار و ببنددت خوار

پر از داغ دل خستهٔ روزگار

همی رفت پویان بدان مرغزار

به پیش نگهبان آن مرغزار

خروشید و بارید خون بر کنار

بدو گفت کاین کودک شیرخوار

ز من روزگاری بزنهار دار

دوان مادر آمد سوی مرغزار

چنین گفت با مرد زنهاردار

خبر شد به ضحاک بدروزگار

از آن گاو برمایه و مرغزار