عروس آمد و دست شه بوسه داد

بگفتا شهنشاه ما شاد باد

چو این گفت پس دیده بر هم نهاد

برفت از جهان شاه با عدل و داد

قضا را در آن دم، یکی تند باد

به دامان شه، مشتی آتش نهاد

ایا غربیان مبارک‌نژاد!

شما را چرا شوم گشته نهاد؟

که این تیشهٔ کین بدست تو داد

فتاد این وجود نزارم، فتاد

بجز پستی، از آن بلندی نزاد

کسی را چنین سربلندی مباد