جهان ای برادر نماند به کس

دل اندر جهان‌آفرین بند و بس

مکن تکیه بر ملک دنیا و پشت

که بسیار کس چون تو پرورد و کشت

چو آهنگ رفتن کند جان پاک

[...]

درختی که اکنون گرفته‌ست پای

به نیروی شخصی برآید ز جای

و گر همچنان روزگاری هلی

به گردونش از بیخ بر نگسلی

سر چشمه شاید گرفتن به بیل

[...]

همان به که لشکر به جان پروری

که سلطان به لشکر کند سروری

از آن کز تو ترسد بترس ای حکیم

وگر با چنو صد بر آیی به جنگ

از آن مار بر پای راعی زند

که ترسد سرش را بکوبد به سنگ

نبینی که چون گربه عاجز شود

[...]

بنی آدم اعضای یکدیگرند

که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار

دگر عضوها را نماند قرار

تو کز محنت دیگران بی غمی

[...]

حرامش بود نعمت پادشاه

که هنگام فرصت ندارد نگاه

مجال سخن تا نبینی ز پیش

به بیهوده گفتن مبر قدر خویش

چو دارند گنج از سپاهی دریغ

دریغ آیدش دست بردن به تیغ

نبینی که پیش خداوند جاه

نیایش‌کنان دست بر بر نهند

اگر روزگارش در آرد ز پای

همه عالمش پای بر سر نهند

نمانَد ستم‌کار بدروزگار

بماند بر او لعنتِ پایدار

غریبی گرت ماست پیش آورد

دو پیمانه آب است و یک چمچه دوغ

اگر راست می‌خواهی از من شنو

جهان‌دیده بسیار گوید دروغ

به دست آهن تفته کردن خمیر

به از دست بر سینه پیش امیر

بزرگش نخوانند اهل خرد

که نام بزرگان به زشتی برد