طبیبی که باشد ورا زرد روی

از او داروی سرخ روئی مجوی

نگویم در آن کس بجز یار نی

ولی غیر او کس پدیدار نی

در آن پرتو افکن یکی نور بود

که از غیر او دیده ها کور بود

خیال نظر غالی از راه او

ز گردندگی دور خرگاه او

به هر کار کو جست نام آوری

در آن کار دادش فلک یاوری

چون زن راه بازار گیرد بزن

و گر نه تو در خانه بنشین چو زن

ز بیگانگان چشم زن دور باد

چو بیرون شد از خانه در گور باد

بپوشانش از چشم بیگانه روی

[...]

بر پنبه آتش نشاید فروخت

که تا چشم بر همزنی خانه سوخت

نوآموز را ذکر و تحسین و زه

ز توبیخ و تهدید استاد به

بسا روزگارا که سختی برد

پسر چون پدر نازکش پرورد

هر آن طفل چون جور آموزگار

نبیند جفا بیند از روزگار

مرا پیر دانای مرشد شهاب

دو اندرز فرمود بر روی آب

یکی آنکه بر خویش خوش بین مباش

دگر آنکه بر خلق بدبین مباش

غم زیر دستان بخور زینهار

بترس از زبردستی روزگار

لب خشک مظلوم را گو بخند

که دندان ظالم بخواهند کند

سگی پای صحرانشینی گزید

به خشمی که زهرش ز دندان چکید

شب از درد بیچاره خوابش نبرد

به خیل اندرش دختری بود خرد

پدر را جفا کرد و تندی نمود

[...]

مکن خواجه بر خویشتن کار سخت

که بد خوی باشد نگونسار بخت

به نرمی ز دشمن توان کند پوست

چو با دوست سختی کنی دشمن اوست

زدم تیشه یک روز بر تل خاک

به گوش آمدم ناله دردناک

که زنهار گر مردی آهسته تر

که چشمست و روی و بنا گوش و سر

براین خاک چندین صبا بگذرد

[...]

گنهکار اندیشه ناک از خدای

بسی بهتر از عابد خودنمای

مپندار گر طاعتی کرده ای

که نزلی بر این حضرت آورده ای

درین حضرت آنان گرفتند صدر

که خود را فروتر نهادند قدر

ره اینست جانا که مردان راه

به عزت نکردند در خود نگاه

از آن بر ملائک شرف داشتند

[...]

یکی قطره باران ز ابری چکید

خجل شد چو پهنای دریا بدید

که جائی که دریاست من کیستم

گر او هست حقا که من نیستم

چو خود را به چشم حقارت بدید

[...]

ز خاک آفریدت خداوند پاک

پس ای بنده افتادگی کن چو خاک

تواضع سر رفعت افرازدت

تکبر به خاک اندر اندازدت

به عزت هر آنکو فروتر نشست

[...]

به چشم کسان درنیاید کسی

که از خود بزرگی نماید بسی

مگو تا بگویند مدحت هزار

چو خود گفتی از کس توقع مدار

تو آنگه شوی پیش مردم عزیز

[...]

همی میردت عیسی از لاغری

تو در بند آنی که خرپروری