به خلوت بهل شیخ دل مرده را

که دوزخ بهشت است افسرده را

دل زاهد از می کجا بشکفد

شکفتن محال است پژمرده را

اگر درد جامی دهد لعل تو

[...]

بدو نیک و شاه و گدای و ملک

همه بندگانند بیگانه کیست

یکی را جهان میدهی سر بسر

یکی را جوی نیست چندانکه زیست

یک قاف تا قاف خوان می کشد

[...]

کس از شهوت بطن سودی نیافت

شکم خواره را کار جان دادن است

شب آبستن از پرخوری چون زنان

سحر بر سر پای در زادن است

دو حرفی بخدمت فرستادمت

سلام و پیامی بصد دردسر

سلام آنکه باشی سلامت مدام

پیام آنکه ما را ز خاطر مبر

دریغا از آن غنچه باغ دل

که مقصود ما بود و خوش زود رفت

چه مقصود شد گرگسی سال فوت

بپرسد بگویید مقصود رفت

نشان خدنگ از رهی باز جست

ببین در دلش کو نشان درست

براه دل ایجان من نگروی

کز آسیب آهش تو فانی شوی

کرام کریم و مرید مراد

به تشریف هم در جهانند شاد

شعر

زهی باغ کز نوبهار سخن

که شد میوه اش شکرین مغز و پوست

قصیده نگویم که بحری بود

چه بحری که هر گوشه بحری دروست

چو رویت نیارد کسی نو گلی

چو من هم ندارد گلی بلبلی

دمی ناله از داغ هجرت کشم

گهی باده از نوش وصلت چشم