ابلهی از گزاف می‌خندید

زیرکی آن بدید و نپسندید

نه عزازیل چون ز رحمن دید

رحمت و لعنه هر دو یکسان دید

کشت می‌کرد و نرم می‌تندید

گاه بگریست و گاه می‌خندید

گفت شست مغانه بربندید

بت به معبود خویش بپسندید

آنچه از خصم خویش نپسندید

کرد تا خصم او بر او خندید

را گشودند بار بر ببندید

خویشتن زیر بار مپسندید

این جهان درد خورد دندانیست

وارهیدید از او چو بر کندید

برگ ریزان عمر شد نزدیک

[...]

دایه چون حال دختر آنسان دید

بر وی آن درد و رنج نپسندید

چند روزیش بر علف بندید

یک زمانش گرسنه مپسندید