آفتاب شرف و حشمت و سلطان شرف

نور گسترد و ضیا بر نسف و اهل نسف

ظل طوبی است بر آنکس که ضیاگستر شد

آفتاب شرف و حشمت و سلطان شرف

آفتاب همه سادات که با طلعت او

[...]

تا به خط شط ارجیش درنگ است مرا

بحر ارجیش ز طبعم صدف افزود صدف

بحر ارجیش فزود از قدم من آنسانک

برج برجیس ز یونس شرف افزود شرف

آن تهیدست چه خوش گفت می لعل به کف

که خوش آن کس که به می حاصل خود کرد تلف

صرف کن در ره می هرچه به دست راست تو را

که نوای طرب از دست تهی دارد دف

صف کشیدند به میخانه همه خم شکنان

[...]

للّه‌الحمد که دارم به کف از بحر شرف

دُرّ یکتایی، کان را دو جهان صدف

عقل حادی عشر، استاد زمان صدرالدّین

صدر دیوان نجف، هم خلف شاه نجف

در بنی‌فاطمه،ذات تو مُهر شرف است

[...]

موج خون بر طرف افکند چو ناچیز صدف

در دریای نجف

جالس مجلس وحدت همه اجناس وفصول

واقف موقف قربت همه انواع و صنوف

ای ملک مرتبت انسان و جم آئین آصف

کز نگینت بود انگشتری جم بأسف

آنقدر از همه سو روی نهندت بکنف

که ترا رنجه ز بار ضعفا گشته کتف

هم ریاحین شده عطار صفت عطرفروش

هم به شهلایی شد نرگس شهلا موصوف

باغ را گشت ز نو باد بهاری به سراع

چو غریبی که کند یاد مقام مالوف

هم گل از زمزمه بلبل نالان مسرور

هم ز رعنایی گل بلبل شیدا مشعوف

کرده درگردن خود قمری در بستان طوق

بسته چون صوفی هدهد به سر عمامه صوف

تاب ده رشته اوصاف چو عقد منضود

به شهی کو به غریب الغربا شد معروف

ناهی جمله نواهی چو خدای قهار

آمر کل اوامر چه خداوند روف

هر دو گردند به بدنامی ظلمت توام

مهر و مه تا بابد این ز خسوف آن ز کسوف

ز خدا خواندنت آدم به خداوند پناه

که سلامت گذرد عقل از این راه مخوف

به ثنای تو زبان همه اشیا گویا

به رضای تو رضای همه عالم موقوف

هرگز از حرمت قرآن نشود چیزی کم

ز جدا کردن اوراق وز تقطیع حروف

آری آری چو تویی حجت یزدان باید

که کریمی و رحیمی و رئوفی و عطوف

من بگویم ز کدامیم غم و افسانه تو

که گذشته است یکایک ز کرور و ز الوف

به رخ جد تو بستند خسان آب زلال

گوش کمن خواهی اگر یافت از آن حال وقوف