آدمی از برای لذت خویش

زندگانی دراز می خواهد

لیکن آن کس که زندگانی داد

داده خویش باز می خواهد

به هنر فخر کن مکن به گهر

نه همه فخر از آب و گل باشد

زنده ای کو به مرده فخر کند

نه همانا که زنده دل باشد

ای کریمان بلح و ممدوحان

جودتان زفتی از زمانه ببرد

مدحتان گفتم و عطا دادید

نجمی راوی از میانه ببرد

ای دو چشم اجل به تو نگران

چند خندی زگریه دگران

لقب تو چه سود صدر اجل

چون اجل هست سوی تو نگران

اجل از تو کران نخواهد کرد

[...]

در جهان تا کریم و مکرم بود

از مدیحم تهی نبود دهان

دهن من تهی از آن مانده ست

کز کریمان تهی شده ست جهان

ثقه الدین دراز بادت عمر

کوتهی را به رنج من ره کن

عمر شکر ار دراز می خواهی

به عطا عمر وعده کوته کن

نیست با بار و برگ شاخ بقا

شاخ را بار و برگ بایستی

تا برستی ز مرگ عمر عزیز

مرگ را نیز مرگ بایستی

پیری آمد جوانی از من شد

سال بیشی گرفت و مال کمی

بترین وقت مرمراست که نیست

وقت پیری بتر ز بی درمی

رهنما از پی که بایستی

اگر این همرهان نبودندی

زیرکان راکه راست کردی کار

اگر این ابلهان نبودندی

چون تو را خوان و کاسه نبود

بیهده کوس مهتری چه زنی

بی مروت تو را منی نرسد

ای منی چند از این منیّ و منی

کبر کم کن که کبر کردن هست

ناپسندیده عقلی و شرعی

تو زخاکی و او ندارد کبر

تبع اصل باش اگر فرعی

ای زاقران چنانکه از قرآن

قل هو الله و آیت الکرسی

من زاقبال تو همی پرسم

تو ز ادبار من نمی پرسی

دی غریوان شدم به سوی وثاق

بر وصال اختیار کرده فراق

دلم اندر هزاهز هجران

روحم اندر کشاکش احراق

طرب از طبع من گسسته وطن

[...]

مگر آسان شود به یاری بخت

ورنه دشوار می نماید کار