شد روان زورق از کناره شط

می برید آب را به سینه چو بط

در سیم روز آمد از وی خط

که به عدلم نشسته بر لب شط

هست روی لبش به جانب غیر

نظری چون به ما کند به غلط

دانه‌ام از برای حفظ بدن

تکیه بر آسیا کند به غلط

دلم از موج صد خطر دارد

در سراب آشنا کند به غلط

کجی رای و فهم و فکر غلط

می برد مرد را به دار سخط

تا به گرد رخ تو سر زد خط

راست گویم فتاده ام به غلط

که خط است این به گرد عارض تو

یا به مه ریخته ز مشک نقط

از فراق تو روز و شب باشد

[...]

هرکه داند شناخت حد وسط

نکند خود به هیچ کار غلط

جاهلانند از دوسر ساقط

گه مفرّط شوند و گه مفرط

زآدمیت که هست حد وسط

غافلند، اینت خلقتی به‌غلط