باد این خاک تا ابد دلکش

هم چنان چون سمندر از آتش

چه تو چه قوم عاد گردنکش

ای چو نمرود غرّه بر آتش

بر کنی بد رها کنی ناخوش

تیره زو آب و گنده زو آتش

از پی این سه خصلتم دلخوش

بر سرِ آب پای در آتش

می‌چشانش همیشه تلخ و ترش

گر از این مُرد مُرد ورنه بکش