سه پسر داشت اوی و هر پسری

به‌سر خویش عالَم هنری

چون چنان هفت گنبد گهری

کرد گنبدگری چنان هنری

گرد بر گرد او چو حور و پری

صدهزاران ستاره سحری

خاصه خوبی و آشنا نظری

دست‌پرورد رایض هنری

چون درآمد رُخت به جلوه‌گری

عقل دیوانه شد‌، که دید پری

در میانه کنیزکی چو پری

برده نور از ستارهٔ سحری

گفت کای پیشوای دیو و پری

چون هنر خوب و چون خرد هنری

من گرفتم که می‌خورم جگری

در تو از دور می‌کنم نظری

گفت وقت‌است اگر به چاره‌گری

رقص دیوان برآورم به پری

در هر اطراف کاوفتد خطر‌ی

دانم آنرا به تیزتر نظر‌ی

وانهمه دعوی‌ات به چاره‌گر‌ی‌؟

با دد و دیو و آدمی و پری

چون به هر تخت‌گیر و تاجور‌ی

زین حکایت رسیده شد خبری

وانکه لختی نمود چاره‌گری

هم فسونش ز چاره شد سپری

رقص در پایشان به زخمه‌گر‌ی

ضرب در دستشان به خانه‌بر‌ی‌

نگذارم که آب من بخوری

چون به شهر آیی‌، آب من ببری

خیر با کرد پیر هر سحری

بستی از راه چاکری کمری

به ازان نیست کز چنین خطری

زیرکانه برآورم سفری

تا برند از طریق چاره‌گری

آفت دیو را ز پیش پری

گفت نامم مبشر سفری

در همه کارنامه هنری

وای بر جان تو که بد گهری

جان بری کرده‌ای و جان نبری