داد فرمان به مهتر و پاکار

کز خروسان برآورند دمار

چون‌بخواند خروس صبح ای یار

خیز و ما را ز خواب کن بیدار

گرچه یک گل شکفت ازین گلزار

کی ز یک گل شود پدید بهار

ویژه این دستگاه پر اسرار

که بود سرپرست خلق دیار

زن‌شناسم به روی همچو نگار

مالک ملک و درهم و دینار

بامدادان به ساحت گلزار

بنگر آن جلوهٔ گل پر بار

کیست پروانه‌، رهزن گلزار

غافل از این بنای پر اسرار

نسخها چیده از یمین و یسار

بود سرگرم سیر آن گلزار

آب نالید، وقت جوشیدن

کاوخ از رنج دیگ و جور شرار

نه کسی میکند مرا یاری

نه رهی دارم از برای فرار

نه توان بود بردبار و صبور

[...]

گفت با جوجه مرغکی هشیار

که ز پهلوی من مرو به کنار

گیرم آن را و طفلانه صدبار

نام آن گل، نویسم به دیوار