نرسد عقل اگر دو اسپه کند

در تگ وهم بی غبار ملک

نشوم خاضع عدو هرگز

ورچه بر آسمان کند مسکن

باز گنجشک را برد فرمان؟

شیر روباه را نهد گردن؟

هرکجا حزم تو فرود آید

برکشد امن حصنهای حصین

دیو کانجا رسید سر بنهد

مرغ کانجا رسید پر بنهد

نرود جز ببدرقه گردون

از هوا و زمین او بیرون

صلح دشمن چون جنگ دوست بود

که ازو مغز او چو پوست بود

در دهان دار تا بود خندان

چون گرانی کند بکن دندان

هرکجا داغ بایدت فرمود

چون تو مرهم نهی نداردسود

برد تیغت ز نایبات شکوه

داد رایت بحادثات سکون