خاصگی گفت بدو کای سره مرد

کس ندیدم که بدینسان تره خورد

کوه کوهان همه و دشت نورد

پشته پشتان همه و صحرا گرد

اگر او راه خساست سپرد

بخل را عقل و کیاست شمرد

گاو را در نظر شیر برد

تا ز پس مانده او سیر خورد

مزد نگرفته بیفتاد و بمرد

مزد وی بود در آن کیسه که برد

وعظ او پرده غفلت بدرد

کاهلی را ز جبلت ببرد

که فلان میر و فلان شاه بمرد

ملک و میراث به بدخواه سپرد

رنج همدرد که داند همدرد

شرح آن هست به بیدردان سرد