دل که باشد حرم خاص خدای

حیف باشد که شود وسوسه جای

رخت آن کلبه کن از ترس خدای

بنشین امن ز ترس دو سرای

ای بد آن بنده که در راه خدای

پند ناصح دهدش قوت پای

گه ز ترجیع شوی بندگشای

عقل و دین را فکنی بند به پای

صرصر قهر چو شد حادثه زای

آمد آن جعد معنبر در پای

سخن آنجا که شود دام نمای

صید معنی نشود کام گشای

از درون زنگ تعصب بزدای

بر خرد راه تأمل بگشای

آن یکی در ره دین شیر خدای

وان دگر پنجه به هر صید گشای

فصل و وصل کلماتش نه به جای

فصل پیش نظرش وصل نمای

خال رخساره زده بر کف پای

شده از زیور رخ پای آرای