مردمی نرگس او می داند

جادویی غمزه او می خواند

زلف او پهلوی خال لب او

گویی از شهد مگس می راند

کار عاشق که چو ما باریک است

[...]

با خود آن دم که جهادیش نماند

مرکب جهد سوی اعدا راند

لیک یک دیده او اشک فشاند

وان دگر زآتش دل خشک بماند

هر چه خندان بدهد نتواند

که دگر گریه کنان نستاند

سال دیگر به جهان دست فشاند

در پی او به حرم راحله راند

صید گر دانه که می افشاند

می کند حیله که جان بستاند

سگ پی لقمه چو دم جنباند

عاقل آن را نه تواضع خواند

گل کند خار به جا بنشاند

خار را خوبتر از گل داند

یکی از اهل ورع، گاوی را

جانب مسجد آدینه بخواند

که بیا همره من تا مسجد

گاو از دعوت عابد درماند

گفت با خود که شگفتی ست شگرف

[...]