تاک آبستن نور است، نخواهد زایید

تا نسیم دم عیسی نشود دایه تاک

کس ندارد چو تو گلبانگ اسیری، بلبل!

زنده گشتم ز سرود تو، نمیری بلبل!

ای قبای تو خوشاینده چو پیراهن گل

می دهد بوی نزاکت بدنت چون تن گل

دل چه داند که خیال تو کی آمد، کی رفت

باغ را نیست خبر ز آمدن و رفتن گل

بس که از سنگینی جان، کنده پای خودیم

عمرها چون آسیا گشتیم و در جای خودیم

چون بط می می دویم از بهر کام دیگران

عشرت افروز حریفان، محنت افزای خودیم

هر طرف صد داغ حسرت بر تن ما ریخته

[...]

با شب تیره ز تاریکی آن مو گفتم

مه چو سر زد، سخن از پرتو آن رو گفتم

بی حجابانه مبادا که به پایت افتد

«مگذار آینه را بر سر زانو» گفتم

سرمه را تیره شب اختر چشمت خواندم

[...]

شد فراموش ز تکرار خموشی سخنم

تخته مشق سکوت است زبان در دهنم

بس که بی روی تو دارم سر خونریزی خود

می شوم کشته، اگر تیغ کشد موی تنم!

ز آب غربت به سر راه نشاطم گل شد

[...]

یاد مستان ندهد آدم هشیار، سرود

پیش مرغان چمن، وصف جمالش نکنم

غیر افسوس چه آید به کف از طاووسی

که به دام افتد و حفظ پر و بالش نکنم

دختر رز که بود چون زن بی مهر، حرام

[...]

بس که در هر سخنم صد غلط آید به زبان

لب به حرفی نگشودم که پشیمان نشوم

من کم از شانه نیم در ره غیرت، ز چه رو

بهر جمعیت زلف تو پریشان نشوم؟

وقت و بی وقت بخور می اگرت حوصله است

چون تنک ظرف مگو کی بخورم، کی نخورم

خون و می هر دو حلال است به فتوای خرد

من که خون می خورم از دست تو، چون می نخورم؟

ظلمت شام غم از نور سحر می بینم

روز خود را زشب خویش بتر می بینم

ز خیال دهنت تنگ شکر می گریم

یاد زلفت چو کنم، سنبل تر می گریم

عادت شبنم این باغ بود بی تو مرا

شام اگر اشک کمی کرد، سحر می گریم

کودک مادر دورانم و گریان ز جفا

[...]

من و آن گوشه وحدت، که ز بینایی دل

چون نشینم، به تماشای جهان برخیزم

بجز این نیست میان من و اسکندر فرق

کو پی آب رود، من پی نان برخیزم

رشک آن حسن بهاری چو شود آفت باغ

[...]

غم و اندوه که پیمانه ده داغ دلند

نگذارند که در میکده تنها باشم

من و ابر مژه، کز بارش نیسانی او

هر کجا پای نهم، بر لب دریا باشم

همچو کهسار، به زورم نتوان بود به شهر

[...]

درد مینای سپهرند همه خلق جهان

چه عجب گر نتوانند به هم صاف شدن

زلف شبرنگ، پریشان بر و دوش مکن

خویش را بیهده چون کعبه سیه پوش مکن

تا ز قانون طرب، دست نشویی در بزم

رود اشکم چو درآید به صدا، گوش مکن

بوی شیر از لب چون لعل ترت می آید

[...]

ناله برگشت ز لب از فرح دیدن تو

گریه در دیده گره گشت ز خندیدن تو

می کند شبنم گل از سر شب تا دم صبح

مشق شیرینی در میکده غلتیدن تو

برهمن گرم پرستیدن سنگ سیه است

[...]

بدن غنچه نباشد به صفای تن او

نیست با جامه گل، نکهت پیراهن او

نیست در خانه ما دختر رز پرده نشین

مرد اگر مرد بود، پرده نخواهد زن او

می گذارم به گریبان ز پی چاک زدن

[...]

باز بر بال و پرم گرد هوس پیچیده

بوی پرواز گرفتن به قفس پیچیده

غیر ما جورکشی همره این قافله نیست

ناله ماست که در گوش جرس پیچیده

در سمن زار تنت جلوه کند نیلوفر

نخورد بند قبایت اگر آهسته گره

بس که پاشید ازو ناز و نیاز از من ریخت

چشم تا کار کند، ناز و نیاز افتاده