ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند

تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

گر مسلمانی از این است که حافظ دارد

آه اگر از پی امروز بود فردائی

هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است

گو چه حاجت که بر افلاک کشی ایوان را

برو از خانه گردون به در و نان مطلب

کاین سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را

طاعت آن نیست که بر خاک نهی پیشانی

صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست

راز کونین به می خواره شود زان روشن

که فتاده است به جام از رخ ساقی پرتو

خانه پر گندم و یک جو نفرستاده به گور

غم مرگت چو غم برگ زمستانی نیست

قدر وقت ار نشناسی تو و کاری نکنی

بس خجالت که از این حاصل اوقات بری

به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست

عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

مدعی خواست که آید به تماشا گه راز

دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

سایه طوبی، و دلجوئی حور و لب حوض

به هوای سرکوی تو برفت از یادم

از در خویش خدایا به بهشتم مفرست

که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

برنمی دارم از این در، سر خود ای دربان

صد ره از سنگ جفای تو گرم سر شکند

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

گفتمش این قدر آزار دل زار مکن

گفت اگر یار منی شکوه ز آزار مکن

گفتم از درد دل خویش به جانم چه کنم

گفت تا جان بودت درد دل اظهار مکن

ناز پرورد تنعم نبرد را، به دوست

عاشقی شیوه رندان بلاکش باشد