دو ضعیفیم من و سایه در آنراه شدن

گه منم باز پس از سایه و گه سایه ز من

ایکه چون سایه مرا مهر تو برداشت ز خاک

چونکه بر داشتیم باز به خاکم مفکن

هرچه خواهی بکن آزار دل زار مکن

[...]

خیز ای ناقه دوران روش گردون تن

که چو بدرت کف پا هست هلالت گردن

ای چو دوران روشت لیک نه بیرحم چو او

هر کرا دید غریبست رسانده بوطن

تویی آن بادیه پیمای بیابان پرورد

[...]

روی را پاک بشوی عیب بر آئینه منه

نقد خود را سره کن، عیب ترازوی مکن

اهل عصیان به تولای تو گر تکیه کنند

معصیت ناز کند روز جزا بر غفران

لیک حاشا که تواند بردم زین گلشن

همه صرصر شود ار این فلک شعبده فن

راست چون دانه که برتابه گرم اندازی

برجهد هر دم از روی زمین کوه گران

گر کسی نسبت خورشید به معشوق کند

همه عمر شود عاشق از دور و گردان

تا برون آید کانون هوا گرمی خور

شعله را روی سیه گردد مانند دخان

این چنین کاب شده کرم عجب نبود اگر

با سمندر نکند ماهی تبدیل مکان

گرمی مهر رسید است به حدی که کنون

می کند حربا چون شب پره زورخ پنهان

چون فتیله که کسی بر سر داغی سوزد

تیر می سوزد، از گرمی پیکان انسان

خلق را اکنون خاصیت ماهست درست

که ز نزدیکی خورشید رسدشان نقصان

زند زآنند خلایق که ز گرمی هوا

ملک الموت نیاید ز پی بردن جان

شخص از گرمی استاده به یک پای چو شمع

سایه اش بینی چون ماهی بر خاک طپان

نیست ممکن که نسوزد کسی از گرمی خور

گر رود بر فلک هفتم هم چون کیوان

بس که شد تافته از آتش خورشید فلک

وصفش اکنون بکبودی نبود جز بهتان

ساده لوحی که ندارد به فلک حرق روا

تا دگر نارد بر دعوی باطل برهان

گو بیا بنگر کز دیدن خورشید فلک

راست آن بیند کز دیدن مهتاب کتان

گر نه به گداختن موم بود حاجت کس

در ته آتش ناچارش سازد پنهان

دیدن اشیاء ممکن نبود مردم را

زان که سوزد چو جدا گشت نگاه از مژگان